Na dzień
co miał przedwczoraj przyjść
Na brzeg
co miał gdzieś tutaj być
Na sen o snach
czas już machnąć ręką
już czas

Na wiatr
co zbiera się już rok
Na sens
co odszedł gdzieś na bok
Na sens, na wiatr
czas już machnąć ręką
już czas

Kalendarium

Gdy
sylwestrowo mija rok
na znak
że oto tak
tik-tak
mijają lata
Lubię tak przysiąść
z dala „od”
ot, tak
na brzegu
na brzegu świata

Siedzę na brzegu świata talerza
spokojnie sobie nigdzie nie zmierzam
Dołem – nogami dyndam
W górze – rozgrywa się
kosmosu gwiezdna trąba
Tyle mojego – Co
w tę noc
nauce Copernika, Columba, Culomba –
– naurągam

Siedzę na brzegu świata
Raz do roku
Przybywam tu tą wiedzą wiedzion
że, tak – bezpiecznie
– jaki grom uderzył kiedy
w tych co siedzą ?

Siedzę na brzegu świata
nie przodem doń
– jedyny sposób by
nie widzieć jego zale-wad
– jedyny sposób by
mieć świat za sobą
i w znaczeniu tym,
że oto – za mną – cały świat

Siedzę na brzegu
świata
Posiedzę, posiedzę
i wracam
Ale co rok
ten Nowy Rok
to święto wiary i nadziei
chcę uczcić tak
że jakiś czas
mogę bezkarnie
nigdzie nie iść.

Niebieski Panie, Dyrektorze
nim się pojawi pierwsze danie
na wigilijnym, białym stole,
znajdziesz coroczne moje podanie.
Zamień mój żal na bal, na bal,
a sny pozamieniaj na dni.
Dla Ciebie to kwestia zmiany liter,
dla mnie to życie.

To co poniżej, o mężczyźnie powiem, jest moim, prywatnym na ten temat sądem. Daleko mu, wobec mojej płci, do obiektywizmu. Ale subiektywizm niechby o szowinizm nie zahaczał.
Mężczyzna bowiem występuje, jak woda w trzech podstawowych postaciach.
Mężczyzna typu – Myślę, więc Jestem
Mężczyzna typu – Myślę że jestem
Mężczyzna typu – Myślę, że będę o szesnastej
I wszystko jasne. Wydaje się, że kobieta może wybrać swój ulubiony typ i wszystko będzie dobrze. Przyjąłem tu kryterium „myślę” – odzwierciedlające udział myślenia w życiu codziennym bo staram się jednak chronić kobietę przed wyborem typu „drzewo”. O pomyłkę nie trudno. Myślenie – logiczne czy dendrologiczne – tu kora, i tu kora. O pomyłkę nie trudno. Spotyka się jakże często ludzi z licznymi zadrapaniami na ciele i duszy – skutkami takich pomyłek.
Gdybyż to jednak było takie proste. Wybrać któryś typ. Proste jednak nie jest bo ten mężczyzna, jako się rzekło – jak ta woda. Wymienione powyżej typy to tylko stany skupienia, ale tego samego mężczyzny. Wszystko zależy od temperatury. I ciśnienia. Pod pseudonimem „ciśnienie” – niechby występowały warunki zewnętrzne – czytaj rzeczywistość. Ale kwestia temperatury – to nic innego, nie daj Boże by coś innego, byleby nie coś innego, Ktoś inny niż Kobieta.

Więcej na spotkaniach. Zapraszam!

Sepleniąc  (KALEJDOSKOP,  Łódzki Dom Kultury)

Zapraszam na spotkania 

Nos Kościuszki,
pierwszy, drugi akt z Moniuszki
piórko z orła
Wernyhora
i Chopina
i Chopina
toć on tyle pozamieniał
nut ludowych na klasyczne
Bum Zygmuntem, bum
o, ślicznie
von Jungingen zbieżnym zezem
złe tatarstwo hordą lezie
a Batory, to pod Pskowem
a Sobieski to pod Wiedniem
Szczerbiec komu
Akcja „Chochoł w każdym domu”
Niech przy spodniach, kurtkach, swetrach
będą zamki typu Rejtan
Niech w spodenkach kąpielowych
typ „Elstera”
Ktoś z użyciem krytej żabki
laury zbiera
Tylko jeśli w moim wierszu
znajdzie się zaimek ONA
to mnie potem nie pytajcie
poklepując familiarnie
czy na myśli miałem
Polskę czy Bułgarię

No Jesień i już.
Nie „już Jesień”. Nie – O! Jesień.
A Jesień. Jesień i już…
Jest jesienią bowiem taki moment, kiedy staje się ona nieodwołalną, jedyną, kiedy ta Jesień – jest przede wszystkim.
I Człowiek po raz 1123347, czy 1123348 musi do pojęcia Smutku – podejść. No właśnie. Żeby to On podchodził. Gdyby podchodził – nieśmiało, z niedowierzaniem, ostrożnością badacza. Ze szkiełkiem w jednej, a okiem w drugiej ręce – że tak niemrawo zażartuję. Ale nie, On po raz 1123347 (czy ósmy) – daje się temu Smutkowi zaskoczyć. To i niech On się nie dziwi, ten Człowiek, że kiedy On próbuje jakichś działań odsmucawczych – jest za późno. Ten Smutek już tam, w Nim jest. Już tam się w Nim umocnił. Człowiek tam zagląda (w siebie), a ten Smutek mówi – słucham, o tso chodzi? A z samych zaniedbań dykcyjnych przy tym pytaniu – można wywnioskować, że ów Smutek czuje się tam tak dobrze iż jest kompletnie pijany. I to wszystko za nasze …no nie pieniądze …ale za nasze uczucia, emocje. (…)
A przy Smutku – ni uciekać, ni walczyć.
Ale starać się być tam, w sobie wcześniej niż Smutek.
Wtedy my go przyjmujemy. My, mówimy, z nienaganną, a nawet nieco zimną dykcją – o co chodzi?..
On nieśmiało – dzień dobry…
My – a no dzień dobry, dzień dobry…
I to jest, jak to się mówi, i n n a  r o z m w a.