Pamiętam
pamiętam
czasy wiośniane
dziecięce
najlepsze
pachniało wtedy
dokoła, tak
jakby to dziś właśnie
zaczęło się powietrze
Śpiewali ptacy
nie-byle-jacy
bo tacy, co dziś już ich nie ma
I czuło się
że za tym wszystkim stoi Pan-Bóg
stoi
na ziemi
i jeszcze – nogami obiema (…)
Bo
Kobieta
to wiosna
Bo na swych spojrzeń krosnach
Sen
I Sens
rozwiesza
rozpina
i umaja
ukwieca
i tym wszystkim
tak pięknie
wygina
Tak
Jak wiosna
Powieje
Otuli
Pogłaszcze
Że
Zawładnie
Od zatraceń się
do, i nawet
się zaprzepaszczeń
Naturalnie
naturalnie aż tak
że się zdaje
że
tak będzie zawsze
Święty Walenty,
Święty Walenty
tyś to być musiał
nieźle szurnięty
żeś wieszczył ludziom
miłość wspaniałą,
dobrą sielską
– dzisiaj byś siedział
za stręczycielstwo.
Na dzień
co miał przedwczoraj przyjść
Na brzeg
co miał gdzieś tutaj być
Na sen o snach
czas już machnąć ręką
już czas
Na wiatr
co zbiera się już rok
Na sens
co odszedł gdzieś na bok
Na sens, na wiatr
czas już machnąć ręką
już czas
Gdy
sylwestrowo mija rok
na znak
że oto tak
tik-tak
mijają lata
Lubię tak przysiąść
z dala „od”
ot, tak
na brzegu
na brzegu świata
Siedzę na brzegu świata talerza
spokojnie sobie nigdzie nie zmierzam
Dołem – nogami dyndam
W górze – rozgrywa się
kosmosu gwiezdna trąba
Tyle mojego – Co
w tę noc
nauce Copernika, Columba, Culomba –
– naurągam
Siedzę na brzegu świata
Raz do roku
Przybywam tu tą wiedzą wiedzion
że, tak – bezpiecznie
– jaki grom uderzył kiedy
w tych co siedzą ?
Siedzę na brzegu świata
nie przodem doń
– jedyny sposób by
nie widzieć jego zale-wad
– jedyny sposób by
mieć świat za sobą
i w znaczeniu tym,
że oto – za mną – cały świat
Siedzę na brzegu
świata
Posiedzę, posiedzę
i wracam
Ale co rok
ten Nowy Rok
to święto wiary i nadziei
chcę uczcić tak
że jakiś czas
mogę bezkarnie
nigdzie nie iść.
Niebieski Panie, Dyrektorze
nim się pojawi pierwsze danie
na wigilijnym, białym stole,
znajdziesz coroczne moje podanie.
Zamień mój żal na bal, na bal,
a sny pozamieniaj na dni.
Dla Ciebie to kwestia zmiany liter,
dla mnie to życie.
To co poniżej, o mężczyźnie powiem, jest moim, prywatnym na ten temat sądem. Daleko mu, wobec mojej płci, do obiektywizmu. Ale subiektywizm niechby o szowinizm nie zahaczał.
Mężczyzna bowiem występuje, jak woda w trzech podstawowych postaciach.
Mężczyzna typu – Myślę, więc Jestem
Mężczyzna typu – Myślę że jestem
Mężczyzna typu – Myślę, że będę o szesnastej
I wszystko jasne. Wydaje się, że kobieta może wybrać swój ulubiony typ i wszystko będzie dobrze. Przyjąłem tu kryterium „myślę” – odzwierciedlające udział myślenia w życiu codziennym bo staram się jednak chronić kobietę przed wyborem typu „drzewo”. O pomyłkę nie trudno. Myślenie – logiczne czy dendrologiczne – tu kora, i tu kora. O pomyłkę nie trudno. Spotyka się jakże często ludzi z licznymi zadrapaniami na ciele i duszy – skutkami takich pomyłek.
Gdybyż to jednak było takie proste. Wybrać któryś typ. Proste jednak nie jest bo ten mężczyzna, jako się rzekło – jak ta woda. Wymienione powyżej typy to tylko stany skupienia, ale tego samego mężczyzny. Wszystko zależy od temperatury. I ciśnienia. Pod pseudonimem „ciśnienie” – niechby występowały warunki zewnętrzne – czytaj rzeczywistość. Ale kwestia temperatury – to nic innego, nie daj Boże by coś innego, byleby nie coś innego, Ktoś inny niż Kobieta.
Więcej na spotkaniach. Zapraszam!
